Γεννήθηκα σ’ ένα πηγάδι γκριζόμαυρο, με μυρωδιές που θυμίζουν υπόνομο του Μεσαίωνα και που περιμένουν να καθαριστούν και να απολυμανθούν χρόνια τώρα. Ένιωθα συνεχώς χαμένη, λες και κάτι μου είχαν κλέψει από μέσα μου. Ο κόσμος με απόδιωχνε σαν ένα μίασμα, που από καιρό είχε κρυμμένο μέσα του, να τον βασανίζει, τρεφόμενος από αυτό. Μια απώλεια με χαρακτηρίζει, απώλεια χαρακτηριστικών που φαίνονται τόσο βαθιά και τόσο καλά κρυμμένα. Πώς, επιτέλους, να βγουν στην επιφάνεια! Πόσο πολύ φοβάμαι την απώλεια! Απώλεια του εαυτού μου; του κόσμου γύρω; Απώλεια που πηγάζει από τι; Kι έτσι δεν θέλω να σκέφτομαι ότι θα πάθω κάτι, πως θα χάσω την εύνοια του κόσμου, πως θα εξαφανιστώ και δεν θέλω να χάσω εκείνους που με πρόσεξαν, που με είχαν μέσα τους έστω κι έτσι και βασανίζομαι!
Σκεφτόμενη αυτά, αλλά και τόσα ακόμα, για να επιβιώσω, αναγκάζομαι να συμβιβάζομαι, να συμφωνώ με τους άλλους και να συμμαχώ με ό,τι δεν με κινητοποιεί, ενώ θέλω άλλα και τυραννιέμαι. Όμως το ‘’θύμα’’ μέσα μου χαμογελά ικανοποιημένο κι εγώ νιώθω πως κέρδισε μια ακόμα μάχη κι εγώ έχασα άλλο ένα κομμάτι του εαυτού μου, αφημένη και παραδομένη χωρίς όρια, λες και τα «όχι» εξαφανίστηκαν εντελώς από την καρδιά μου. Και αναρωτιέμαι τι κάνω και όμως συνεχίζω.
Ακινητοποιημένη, λες και με έχουν καρφώσει στη γης, λες και τα πόδια μου έχουν βγάλει καρφιά ή δαγκάνες που τρυπούν το έδαφος για να με εγκλωβίσουν ακόμα παραμέσα. Δεν μιλώ, ενώ θέλω τόσο να φωνάξω, λες και κάτι με πνίγει στο λαιμό και πονάω και είναι απίστευτος αυτός ο πόνος! Δεν δηλώνω φωναχτά τη θέση μου και το ρίσκο δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου, θαρρείς. Να βγω, να ξεκλειδωθώ, επιτέλους! Ακινητοποιούμαι λες και είμαι ανάπηρη και σκέφτομαι ένα σωρό και χάνομαι στον κυκεώνα των σκέψεών μου, αλλά δράση καμιά! Μονάχα με τον σωματικό πόνο ασχολούμαι, ώρες-ώρες, για να ξεχνώ πως η κίνησή μου είναι μηδενική ή ασθενής.
Τότε, η θλίψη χορεύει με τον θυμό σ’ έναν τρελό ρυθμό! Ο χορός τους είναι άγριος, φανατικός, ασυγκράτητος και ο ανταγωνισμός τόσο αθέμιτος, που καταντά καταστροφικός! Θυμός, που είναι έτοιμος να γκρεμίσει βουνά ολάκερα, θλίψη που φέρνει δάκρυα και ύστερα μια επικίνδυνη ‘’ησυχία’’ λίγο πριν την κατακρήμνιση του εαυτού μου! Απογοήτευση για μένα; για τον κόσμο; για τι, αλήθεια; Kαι μια τάση δυσαρέσκειας, μιας απίστευτης αίσθησης, λες και θα ξεκολλήσει η καρδιά!
Κοιτάζω γύρω και βλέπω την αντανάκλαση του εαυτού μου στους άλλους. Και πώς, μα πώς να εμπιστευτώ; Πώς να το καταφέρω, αφού δεν νιώθω να μου έχει απομείνει δύναμη καμιά; Πού να ζητήσω βοήθεια; «Πουθενά!», μου λέει μια στριγγιά φωνή μέσα μου. Γίνομαι κουβάρι, κλείνομαι στον εαυτό μου, ‘’γκριζάρω’’ ακόμα πιο πολύ. Απομονώνομαι στο υποτιθέμενο «μεγαλείο μου» και σταματώ να μιλώ εντελώς, ενώ θέλω να ξεσπάσω, να πω τόσα, ακόμα και με επίθεση, σαν να πολεμάω! Ενας πόλεμος ανάμεσα στη γλώσσα και τα δόντια με λέξεις που μοιάζουν σαϊτιές!
Το κορμί μου ‘’σφιγμένο’’, η όψη μου σκυθρωπή! Σφίγγω τα δόντια και τα μάτια μου βουρκώνουν ασυγκράτητα, κουλουριάζομαι σαν μπάλα, συρρικνώνομαι, παίζω την ηθοποιό - ξέρω καλά τον ρόλο μου - για να καλύψω το μέσα μου, φοράω τη μάσκα του γελωτοποιού, νιώθοντας τη μέγγενη σ’ όλο μου το είναι να με κρατά καταγής για να μη δω το φως, για να μην βγω από το πηγάδι μου, για να μην εξελιχθώ!
Και ξάφνου, εκεί στη μαύρη νύχτα της ψυχής, μια φωνούλα μου ψιθυρίζει… Μια φωνούλα από ‘’αλλού’’ φερμένη και τόσο αγαπημένη έρχεται να μου θυμίσει : «Σήκω πάνω! Κορμί στητό, κορμί περήφανο, ξανά! Σπάσε το καβούκι σου! Βγες απ’ το πηγάδι σου! Δεν έχεις να φοβηθείς κανέναν!»
Και τότε γίνεται μέσα μου σεισμός!
Ναι, δεν έχω να φοβηθώ κανέναν, επαναλαμβάνω, ούτε καν εμένα!
Σπάω το καβούκι μου. Γίνεται μυριάδες θρύψαλα δακρύων. Δακρύων λύτρωσης!
Γίνομαι αυτό που πάντα ήμουν και με αποδέχομαι έτσι ακριβώς!
Αναδύομαι, Βλέπω το φως μου και Ξαναγεννιέμαι!!
Α.Π
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου